14. Monte Epomeo, Ischia, Italië : 10km : 5 Oktober 2023
Begin oktober zijn we na enkele dagen in Napels en Pompei doorgebracht te hebben, nog enkele dagen op het eiland Ischia geweest in de baai van Napels. Dit eiland behoort tot de Campi Flegrei (een groot geologisch gebied, waar ook de Vesuvius toe behoort) en is eigenlijk een grote uitgedoofde vulkaan (laatste uitbarsting in 1302). De laatste eeuwen waren er nog wel verschillende aardbevingen, waarvan de laatste in 2017. Het wordt ook het ‘groene eiland’ genoemd omwille van de bossen in het binnenland.
Eén van de toeristische hoogtepunten hier is een wandeling naar de top van de hoogste berg op het eiland, de Monte Epomeo. Het eiland is vrij dicht bevolkt en ondanks het geaccidenteerde gebied worden er op de meeste – soms erg steile hellingen – wel wat gewassen geteeld. De reisgids raadt ons daarom aan om de wandeling te beginnen in het (berg)dorpje Fontana. Om 10u nemen we één van de bussen , die hier de ronde van het eiland maken. Na een korte rit in het overvolle voertuig kunnen we bij de kerk van S. Maria della Mercede ”La Sacra” het voertuig verlaten en vinden we even verderop bij een kleine kruidenierszaak om 10u30 een groot bord en het begin van de wandeling (455 m). We zijn duidelijk niet de enigen vandaag. Heel wat wandelaars begeven zich op weg naar het hoogste punt van het eiland.
Zoals verwacht gaat het van bij het begin al goed omhoog en hoewel er vandaag nogal wat bewolking is, loopt het zweet ons van het voorhoofd. Oorspronkelijk is de weg nog geasfalteerd, maar de roodwitte merktekens leiden ons een holle weg (‘vecchio sentiero’ op de kaart) in, waar de regen grote geulen in uitgeslepen heeft. We komen terug op de verharde ‘Via Militare’ en blijven stijgen tot we op een hoogte van 660 m bij het restaurant La Porta di Agartha het groen worden ingestuurd. Het bospad lijkt hier wel geveegd en inderdaad treffen wat hogerop een man, die met zijn bezem het wandelpad aan het schoonvegen is. Dat hebben we nog nooit meegemaakt ! De laatste honderden meters is het pad als het ware uitgehakt in de rotsen. Het is ondertussen drukker geworden en in ‘single file’ gaat het nu de laatste meters bergopwaarts naar de top.
Boven gekomen zetten de meeste wandelaars zich onmiddellijk neer op het terras van ‘La Grotta da Fiore’, maar wij trekken verder om de laatste meters naar de top achter ons te laten. Om 11u15 staan we op 789 m op het hoogste punt van het eiland. Spijtig genoeg wordt het befaamde zicht dat we hier zouden hebben over heel het eiland beperkt door de wolken. In een soort kuip dat hier uitgekapt is in de witte lavasteen zien we de telecommasten op een andere rots en het uit de rotsen gekapte kerkje van San Nicola Epomeo juist onder ons. Af en toe breekt het wolkendek even open en zien we een stukje van de westkust met het plaatsje Forio, maar verder blijft het mooie panorama beperkt tot de onmiddellijke omgeving. Na een tiental minuten laten we de ruimte op de top over aan andere klimmers en dalen af naar het voornoemde terras om onze geslaagde beklimming te vieren met een fris glas bier .
We merken dat hier heel wat wandelaars van allerlei nationaliteiten aanwezig zijn en toch zeker op dit moment heel wat Amerikanen. Ik had niet verwacht dat Ischia zo een toeristische trekpleister is voor mensen van over de grote plas ! Na een half uurtje trekken we verder. Niet langs dezelfde weg zoals de meerderheid van de aanwezigen, maar langs een andere weg naar ons verblijf op het eiland.
Vooreest zitten we nog even mis en volgen we de massa richting Fontana, maar al snel vinden we de goede weg en dalen af richting Pietra del’ Aqua, een rotspunt ten zuidwesten van ons. We proberen die te bereiken, maar de wandelpaden op onze Kompass kaart blijken niet allemaal te bestaan. Ook ons volgende doel, het Belvedere dei
Fratelli, bereiken we niet, maar we komen tenslotte wel uit op een prachtig wandelpad , waarvan we een mooi zicht hebben op de westkust van het eiland (we zijn ondertussen onder het wolkendek terecht gekomen). Hier nemen we een korte rustpauze. Ondertussen is het ons ook opgevallen dat er grote stukken begroeiing hier zwartgeblakerd verbrand zijn. Later horen we dat er hier op Ischia door pyromanen regelmatig branden worden gesticht. Zo is er eind augustus dit jaar nog een brand geweest hier die zelfs het stadje Forio bedreigd heeft, dat we nu onder ons kunnen zien liggen aan de kust. De laatste nacht van ons verblijf hier, zullen we zelf nog getuige zijn van een brand op de hellingen boven het plaatsje Panza.
We volgen nu het pad zuidwaarts en komen na een tijdje bij een mooie witte villa uit op een asfaltweg. Dan begrijpen we dat we niet op de juiste weg zitten. Zo zullen we veel te ver van ons verblijf in de bewoonde wereld terecht komen. Achter een ijzeren hek (dat gemakkelijk te omzeilen is), zien we een verharde weg de helling afdalen in de richting van het pad dat we zoeken. Na kort overleg wagen we het erop en begeven we ons op weg. Vooreerst gaat het nog vrij goed. Het gebetonneerde pad is nog goed te zien en is nog niet te veel overgroeid met onkruid, maar hoe verder we vorderen, hoe dichter de begroeiing en op een bepaald moment beginnen de braamstruiken en andere planten het ons dan wel heel moeilijk te maken om nog goede vooruitgang te boeken. Het pad houdt dan volledig op en dan moeten we ons door deels verkoolde en niet meer onderhouden aanplantingen en wijnranken een weg banen bergafwaarts. Met door de bramen bebloede en door de verkoolde struiken zwarte handen en benen belanden we tenslotte tot onze opluchting op een smal, maar duidelijk pad.
Dit volgen we nu zuidwaarts. Rechts van ons hebben we continu een prachtig zicht op de kust in de diepte en links van ons bevindt zich een vrij steile wand van een 100 m hoog. Het pad is smal en op sommige plaatsen erg steil. Het vele steengruis maakt dat we regelmatig een stuk de helling afschuiven. Opletten is de boodschap ! Na een klein half uur bereiken we de beschaving en een verharde weg bij het plaatsje Ciglio. Via een smal weggetje komen we om iets voor half drie bij de Chiesa di San Ciro. We proberen de drukke en smalle Strada Statale te vermijden door kleinere paadjes op te zoeken, die tegelijk de grote haarspeldbochten van de asfaltweg afsnijden, maar lopen even verloren in de wirwar van kleine steegjes, die soms nergens toe leiden en plots stoppen bij een afsluiting of bij een huis. Verderop slaan we een met bamboe overgroeide weg in (er staat zelfs een straatnaam bij). Als we ons uiteindelijk doorheen het bamboebos geworsteld hebben en we ons verheugen omdat de weg terug breder en meer begaanbaar wordt, maakt een afsluiting ons duidelijk dat hier geen dorkomen meer mogelijk is.
Er zit dus niets anders meer op dan terug te keren en de verkeersweg verder te volgen. Na 20 minuten asfaltwandelen bereiken we ons verblijf op Ischia. Het was een mooie wandeling op dit prachtige eiland, maar zoals we vroeger al meemaakten een hele uitdaging om – zelfs met een kaart in de hand – de juiste weg te vinden in Italië.
