8. Dordtse Kil – Willemstad
De voorbije nacht heeft het flink geregend, maar gelukkig is de zwaarste regenval voorbij als we het hotel verlaten. We richten onze stappen naar de Kiltunnel en pikken daar onze route richting Parijs terug op. De tocht door de tunnel is niet het mooiste deel van de GR 12, maar brengt ons wel met droge voeten aan de andere kant van de Dordtse Kil. Hier klimmen we op de dijk en vervolgen – laverend tussen de schapenkeutels – onze weg zuidwaarts. We bevinden ons nu in de Hoekse Waard, alweer zo een ‘eiland’ omringd door rivieren. Terwijl regelmatig grote vrachtschepen ons voorbij varen, bereiken we een haven. Hier verliezen we nogmaals de GR streepjes uit het oog en merken dat het pad zich aan de andere kant van een afspanning bevindt. Gelukkig is deze niet hoog genoeg om ons tegen te houden. We trekken door de buurtschap (een soort gehucht) De Wacht en laten de Dordtse Kil achter ons. Langs en over dijken trekken we terug de polders in met als enige afwisseling een brug over de HSL Amsterdam-Parijs. Konden we die maar nemen, dan waren we vandaag nog in Parijs !
We besluiten de zijsprong van de GR over de Hoge Dijk (omwille van het nu wel erg natte hoge gras) links te laten liggen en wandelen over het fietspad rechtdoor naar Strijensas. In een paar minuten zijn we doorheen het slapende dorpje gewandeld. Voorbij de mooi gerestaureerde ophaalbrug komen we bij de Pieters en Leenderts Polder, vroeger een moeras en nu een prachtig natuurgebied. We lopen nu dicht bij de oever van net Hollands Diep (het heet hier Oeverlanden), een brede rivier die het meeste water van de Maas en de Waal naar de zee brengt. Af en toe kunnen we een glimp van deze stroom opvangen, terwijl het pad ons over bruggen en langs plassen verder leidt. Nadat we een soort van uitkijktoren zijn voorbij gewandeld, valt ons oog op een bank, waarvan we dankbaar gebruik maken om onze picknick boven te halen.
We laten het verderop liggende ‘laarzenpad’ voor wat het is, want hoewel er al een tijdje geen water meer uit de hemel valt, zal het er wat té drassig bijliggen, denken we. Via een brug en een dijk komen we op een wandelparkeerplaats uit en beginnen weer aan onze volgende dijkenwandeling. Op een bepaald moment dreigen we een omweg te moeten nemen omwille van werken op de Buitendijk, maar na wat info genomen te hebben bij de buurtbewoners, blijkt de weg voor wandelaars best begaanbaar. Na meer dan 3 kilometer op de kaarsrechte Schuringse Dijk, worden we terug richting Hollands Diep gestuurd. We hebben nog een korte ontmoeting met een drietal dames die met enkele alpacas onderweg zijn. De route wat meer afwisselend als we de Polderdijk worden opgestuurd. Hier krijgen we letterlijk de wind van voren, maar kunnen tegelijkertijd toch genieten van het uitzicht op de Oosterse Bekade Gorzen. Men kan hier veel watervogels observeren.
Na een bungalowpark en een nieuw aangelegde wijk, bereiken we om 15u20 de haven van Numansdorp, waar de resten van de viering van Koningsdag gisteren nog worden opgeruimd en ‘t Schippershuis ons uitnodigt om even de benen onder tafel te steken. Van hieruit hadden we vroeger de veer naar ons eindpunt van vandaag, Willemstad kunnen nemen, maar door de aanleg van de Haringvlietbrug in 1970 is de veerdienst hier gestopt (er is wel nog een voet- en fietsveer van 6 mei tot 24 september, voornamelijk in het weekend). Na de rustpauze worden we terug naar de dijk langs het Hollands Diep gestuurd en komen zo langs een haven in de Westerse Bekade Gorzen terecht. Dit is een meer bosrijk gebied dan zijn Oosterse tegenhanger en hier gaan we even de mist in. We missen een afslag en gaan dieper de bossen in dan nodig. Gelukkig hebben we na een tijd in de gaten dat we helemaal naar de verkeerde kant aan het wandelen zijn en kunnen na een extra kilometer terug het juiste pad vinden. Het maakt wel dat we slechts om 17u15 op de Haringvlietbrug zijn.
Deze imposante brug verbindt de provincie Zuid-Holland met Noord-Brabant en is een onderdeel van de Deltawerken. Hij is in 1964 geopend en dus al bijna 60 jaar in gebruik. Tijd dus voor enkele onderhoudswerken en die gaan beginnen begin juni. Er gaat dan wel een veerpont tijdelijk dienst doen. Op de brug bevinden zich de snelweg A 29 en een parallelweg (ook ventweg genoemd). Voor voetgangers is er een smal pad voorzien van nauwelijks 30 cm breed aan de voeten. De brug is 1200 m lang en het duurt dan ook 20 minuten voor we de hele afstand doorgeschuifeld zijn. We zijn dan aanbeland op het Hellegatsplein, een kunstmatig eiland, waar heel wat verkeerswegen samenkomen en ook heel wat windmolens staan (daarvan zijn we er deze
dagen heel wat tegengekomen) en dat steken we over naar de Volkeraksluizen. Dit is weer zo een enorm waterbouwwerk , waar de Nederlanders zo goed in zijn. Tijdens het overschrijden van de brug zien we enorme boten in de sluizen liggen. Het geheel is dan ook het grootste binnenvaartsluizencomplex ter wereld (het is ook de enige binnenvaartroute tussen Antwerpen en Rotterdam).
Na de sluizen laten we de snelweg achter ons en worden we langs het Zwanenmeer nog een bos ingeloodst, waar we aan de noordkant terug op de dijk langs het Hollands Diep uitkomen. Tenslotte krijgen we als afsluiter vandaag nog een kleine regenbui over ons heen als we de haven van Willemstad bereiken. Via de Westbeer (een waterkering over de gracht rond het stadje) bereiken we de jachthaven en om 19u ook ons verblijf voor de volgende nacht in het ‘Wapen van Willemstad’. Het is vandaag een flinke tocht geweest van meer dan 30 km en het weer was niet top, hoewel we minder regen kregen dan verwacht. Gelukkig zijn de voorspellingen voor de volgende 2 dagen wel OK met perfecte wandeltemperaturen en geen druppel regen. En nu douchen, goed eten en zacht slapen.